Prezentowane ryciny ukazywały portrety władców, artystów, uczonych, mecenasów sztuki współczesnych van Dyckowi, powstałe w latach 1630-45. Prace pochodziły ze zbiorów Muzeum Historyczno – Archeologicznego w Grodnie (Białoruś).

Sztuka portretowa van Dycka połączyła dwie podstawowe tradycje. Pierwsza była związana z realistyczną sztuką niderlandzkiego portretu mieszczańskiego, druga natomiast ze sztuką reprezentacyjnego portretu arystokratycznego. Przyswoiwszy sobie różne tradycje artystyczne, van Dyck stworzył własny niepowtarzalny styl portretu.

Główną cechą charakterystyczną dla sztuki portretowej van Dycka było wyraźne odczuwanie tego co piękne, subtelne, eleganckie. To odczucie wyrażało się nie tylko w pięknie i harmonijnym porządku kompozycyjnych rozwiązań, elegancji postaw i efektowności ubrań portretowanych, ale także w ich subtelnej duchowości, wyrazie twarzy, sposobie wyrażania emocji. Portrety pokazują różne charaktery, indywidualne osobliwości psychiczne. Ze szczególnym mistrzostwem van Dyck przekazuje spojrzenie człowieka – żywe i wyraziste oczy, wilgotne lub promieniujące jasnym blaskiem.

Styl portretowy van Dyck wywarł znaczący wpływ na rozwój europejskiej sztuki portretowej XVII i XVIII wieku.